11พ.ย.61 Criticism By Kridpuj Dhansandozs
5 ปีที่ผ่านมา
โลกโซเชี่ย ล | EP.3 HAMSTERS (Chonlasit Upanigkit, 2018)
!SPOILER ALERT!
.
.
.
.
.
ซีรีส์สี่ตอนที่ถูกเล่าเป็นสองส่วนในช่วงเวลาพร้อมๆกัน ส่วนแรกเล่าโดยสา ธุรการโรงเรียนของลูกเธอเอง งานประจำของเธอคือถ่ายเอกสารให้คุณครู เธอเพิ่งเสียสามีที่เป็นสถาปนิก เลี้ยงข้าวหอม ลูกวัยรุ่นเพียงลำพัง หนังเปิดด้วยคำพูดของเธอกับใครสักคนในห้องสีขาว ซึ่งภายหลังเราก็รู้ได้ว่าเป็นจิตแพทย์ การเลี้ยงลูกสาวคนนี้ และงานประจำของเธอ น่าจะทำให้เธอเครียดอยู่ไม่น้อย การเลี้ยงลูกที่เธอเป็นเจ้าบังการชีวิตเธอ แม้แต่การล้างจมูกให้ลูกสาวที่เป็นภูมิแพ้จมูก สาก็ไม่ยอมให้เธอทำเอง น่าจะเหลือขี้เยี่ยว อาบน้ำ กินข้าวที่เธอยอมให้ลูกทำเอง
ส่วนงานเธออยู่ในสถานะของชนชั้นแรงงาน เป็นลูกจ้าง ไม่น่าจะใช่ข้าราชการแบบคุณครู พอพูดว่าโรงเรียน เราจะนึกถึงคุณครู หรือภารโรง เราก็ยังนึกถึงนะ แต่ถ้าเป็นธุรการเอกสาร เป็นอาชีพที่ไม่มีตัวตนเลย งานเธอน่าสนใจตรงที่เป็นการก๊อปปี้เอกสาร แล้วเธอก็ได้เลือดจากการทำงานซึ่งแสดงถึงสภาวะที่เธอน่าจะทำงานด้วยความทุกข์ ชอบเรื่องราวสามอันที่มันมาต่อภาพกัน คือช่วงที่เธอเล่าว่าลูกสาวรักพ่อมากกว่า เหมือนนี่ไม่ใช่ลูกเธอ กับเธอสูบบุหรี่ในห้องน้ำโรงเรียน กับเรื่องก่อนหน้านั้นที่เราเห็นความสัมพันธ์แม่ลูกในห้องน้ำล้างจมูกที่ค่อนข้างไม่สู้ดีนัก มันมะรุมะตุ้มกันดี
เราว่านอกจากประเด็นเรื่องแม่ลูกที่ซีรีส์ตอนนี้ต้องการพูดแล้ว อีกประเด็นหนึ่งที่หนังพยายามขับเคลื่อนก็คือการเข้ามาของเทคโนโลยีในช่วงที่ผ่านมาประมาน คือตอนนี้พ่อแม่เราก็ใช้โซเชียลมีเดีย มือถือกันคล่องแล้ว หนังเหมือนจะพูดถึงเทคโนโลยีที่เข้ามาทั้งสร้าง รบกวน และทำลายความสัมพันธ์ของมนุษย์ มนุษย์อาจแยกขาดจากเทคโนโลยีได้ เราไม่อาจควบคุมเทคโนโลยีได้จริงๆ ตามแนวคิดเรื่อง Cyborg ของฮาราเวย์ หรือจะเป็นเรื่องประตูหมุนที่พังในโรงแรมของลาตูร์ เราได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ที่มีส่วนได้ส่วนเสียกับเทคโนโลยี เช่นเดียวกับเทคโนโลยีก็มีส่วนได้ส่วนเสียกับเราเช่นกัน
แต่ถ้ามองกว้างออกไปในกลุ่ม nonhuman ก็ยังมีสัตว์ แบคทีเรีย เชื้อราที่อยู่อาศัยกับเราในสภาวะ symbiosis หรือ parallelism ไม่ต่างจากความสัมพันธ์ของเรากับหุ่นยนต์ นี่ยังไม่นับรวมสิ่งของเครื่องใช้ เก้าอี้ หรือแม้แต่เพลงเกาหลี และเครื่องดนตรีไทย
คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดถึงหนูแฮมสเตอร์ เพราะหนูสายพันธุ์นี้ถูกใช้สอยจากมนุษย์ทั้งเพื่อการผลิตยารักษาโรคของมนุษย์ เอาโรคเข้าไปใส่ ตัดต่อยีนส์ และการทดลองสารพัด พูดให้ง่ายคือหนูมีส่วนสร้างยุคสมัยของมนุษย์หรือ anthropocene ขึ้นมา ซึ่งเอาจริงๆ แค่ pet culture หรือวัฒนธรรมการเลี้ยงสัตว์ก็เป็นการผลักสถานะของสัตว์เลี้ยงให้ต้อยต่ำกว่ามนุษย์ เรามีอำนาจในการควบคุมสัตว์ให้อยู่ระบบที่เรายึดถือ แต่แท้จริงแล้วแม้แต่การเลี้ยงสัตว์ ความอิสระของมนุษย์ก็สูญเสียไปเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการที่สัตว์เลี้ยงเข้ามาเต็มเติบชิ้นส่วนที่หล่นหายของมนุษย์อย่างข้าวหอมก็เลี้ยงแฮมสเตอร์เพราะอยากให้ตัวเองมีแรงชักจูงในการกลับบ้าน เราจะรู้สึกว่าเราเป็นคนพิเศษ มีสิ่งมีชิวตที่รอการกลับมาของเรา ให้เราให้อาหาร สิ่งเหล่าเองจึงอาจบอกได้ว่าเราและสัตว์ แท้จริงแล้วต่างตอบแทนซึ่งกันและกัน และเราไม่ได้สถานะเหนือกว่าสัตว์เลยแม้แต่น้อย
มาถึง anthropocene กันได้อย่างไรจากซีรีส์ของพี่อาร์มและพี่อุ้ย หนังเลือกใช้ชื่อตอนว่าแฮมสเตอร์ และการเลี้ยงแฮมสเตอร์ของข้าวหอม แน่นอนว่าเพื่อเป็นแรงจูงใจของเธอ หากลองพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างสากับลูกก็ให้ความรู้ห่างเหิน จากคำพูดที่สาเล่าให้หมอฟังว่าถ้าเธอสามารถทำให้ลูกคนนี้หายไปได้หรือไม่ การเอาข้าวหอมมาเลี้ยงนี้ เราไม่แน่ใจเบื้องลึกเบื้อหลังระหว่างเธอกับสามีสถาปนิก เธออาจจะมีลูกยาก หรือทำแท้ง หรือลูกตาย เธอจึงไปเอาข้าวหอมมา เธอบอกว่าก่อนที่จะไปข้าวหอมมาเลี้ยงเห็นเด็กหญิงเลือดโชกตัวสีแดงมายืนหน้าบ้าน อยากเข้าไปหาแต่ก็เข้าไม่ได้
ข้าวหอมสำหรับเธอก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ไม่ใช่คนที่เธอต้องการแต่แรก เหมือนการมีอยู่ของข้าวหอม มีไว้เพื่อเติมเต็มช่องโหว่ในใจของเธอและสามี คราวนี้จะขอย้อนไปที่แฮมสเตอร์ของข้าวหอม ที่ถูกเอาเลี้ยงด้วยกรณีเช่นเดียวกัน แต่หนูตาดำน่าจะมีความหมายถึงลูกแท้ๆ ของข้าวหอม เช่นเดียวกับลูกแท้ๆ ลูกในไส้ของสา ดังนั้นแล้วหนูตาแดง หรือเด็กที่มีเลือดโชกตัว จึงมีสถานะเดียวกันว่าไม่ได้เป็นสิ่งที่ต้องการแต่แรกเช่นกัน หรือพูดให้ง่ายหนูตาแดงและข้าวหอมจึงเป็นภาพสะท้อนของกันและกัน
การเลี้ยงดูข้าวหอม สภาพไม่ต่างจากอยู่ในกรง จึงยิ่งเสริมภาพนั้น ไปจนกระทั่งช่วงสุดท้ายของหนัง หลังจากที่แม่เธอทะเลาะกับลูกเรื่องหนูถูกสลับตัว เธอเครียดไปหาหมอจิตเวช เธอกลับมาบ้านและพบว่าลูกเธอหายไป รูปภาพถูกเผา และชิ้นส่วนในภาพนั้นไปอยู่ในกรงแฮมสเตอร์ เธอตื่นมาตอนเย็นก่อนจะพบว่าไม่มีการติดต่อกลับมาของลูกสาว เธอรีบตามหาลูกเธอจนลืมปิดกรง หนูหลุดออกมา แต่ภาพสุดท้ายของหนังก็ทำให้เราเห็นว่าหนูตาแดงสุดท้ายก็ไปอยู่ใต้ฝาชีที่ครอบอาหารที่เธอหวังจะให้ลูกเธอกิน ไม่ต่างจากการการให้อาหารแฮมสเตอร์
อาจคาดเดาได้ว่า ด้วยความที่เธอกลัวทั้งแมว หมา และหนู (ดูจากตอนที่เธอเข้าไปหนูให้ห้องลูกสาวคือใส่แมสกก์และถุงมือป้องกัน) เธอน่าจะเอาฝาชีครอบหนูเอาไว้ก่อน และรีบออกไปตามหาลูก การตัดสลับเอาชอตนี้มาไว้ท้ายเรื่องของพี่อาร์ม หลังจากที่เธอไปเจอลูกที่โรงเรียน ในช่วงที่ไฟดับ สถานการดูคลี่คลาย เธอเต้นได้เก่ง ทะมัดทะแมง สาเองยังออกปากชม เพื่อนก็ดูจะชอบการเต้นของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ปฎิเสธสิ่งที่เธอไม่ได้ชอบทำ เธออาจะชอบเต้น แต่ก็ไม่ได้อย่างอยู่กับคนที่ตอแหลกับเธอ
ข้าวหอมเดินลงไปหาแม่ที่ใต้ตึกมืดๆ ความคลี่คลายดำเนินต่อไป เมื่อในที่มืด มันกลายเป็นที่ปลอดภัยที่สุด ไฟฟ้าดับหรือความมืด มันเกิดพื้นที่ที่อาจเรียกได้ว่า โลกโซเชี่ย ล - free ถ้าจะตามโจทย์ที่หนังเรื่องนี้ต้องพาไปถึงในตอนจบด้วย เธอกับแม่กลับมารักกัน แม่ดูดบุหรี่อย่างไม่เกรงใจภาพลักษณ์ ภายใต้ความืดในหนังนี้มันให้ความรู้สึกของการไม่ต้องตอแหลแบบที่โฆษณา สสส. ปลุกเสกค่านิยมผ่านโฆษณา
แต่หากมองย้อนไปแล้ว การพาข้าวหอมกลับมาบ้านของสาในครั้งนั้น จะต่างอะไรเล่าจากการที่เธอเอาฝาชีครอบหนูตาแดง ที่พยายามหลบนี้ออกจากกรงขังนั้น ความรู้สึกผ่อนปรน ไม่บีบเค้นเส้นประสาทในตอนท้าย แท้จริงก็อาจเป็นภาพหลอกฝันให้เชื่อว่ามันผ่อนคลาย ตราบใดที่ยังมีใครจัดวางใครในสถานะผู้ปกครอง-ผู้อยู่ใต้อานัตอยู่ ความผ่อนคลายก็คงไม่อาจเกิดได้จริงๆ
เราอาจจะจัดหนังสั้นนี้อยู่ในกลุ่มหนังประเภทเดียวกับ Still Got The Blues (ปกรณ์ อยู่อินทร์, 55.04 min), ข้างนอกฝนหยุดตกยัง (นาเคนทร์ พุฒิกุลางกูร, 24.45 min), Now here, Nowhere (ธนรัมร์ เปรมบุญ, 58.23 min), ฝนเม็ดน้อย (บุญฤทธิ์ เวียงนนท์, 27.51 min), เซือคำซา (Suea Kam Sa) (เดชธนา อาสาธนาคูณ, 33.58 min), The COUPle's Place (รัตนาวรรณ งามวงษ์, 21.47 min) หรือ โรคกาวใจ (ฐากูร ลีสัมพันธ์, 89.06 min) ตรงนี้หนังกลุ่มนี้จะเล่าเรื่องราวของชีวิตคนที่ยังมีชีวิตต่อไป หลังจากการเสียชีวิตของพ่อ หรือการแยกทางกับสามี หนังกลุ่มนี้จะมีบรรยากาศที่ขมุกขมัวซึ่งส่วนใหญ่ถูกผลิตออกมาหลังปี 2559
การเต้นเกาหลีในห้องดนตรีไทย (ซึ่งถึงแม้ต้นกำเนิดของเครื่องดนตรี เราไม่อาจะเหมารวมได้ว่าเป็นของไทย) ก็ออกจะเป็นภาพที่คัดแย้งกัน ซึ่งเสริมสร้างภาพของยุคสมัยที่วัฒนธรรมต่างชาติเข้ามาผ่านเครือข่ายเทคโนโลยีไร้สาย วัยรุ่นเข้าถึงดนตรีป๊อปและการเต้นได้อย่างง่ายดาย พร้อมๆกัน เราก็อาศัยอยู่ในยุคสมัยแห่งทุนหรือ capitalocene ยุคที่เราต้องมีทุน จูลี่ยอมขายเพื่อน เพราะต้องการเอาไปซื้อเครื่องเล่นเกม หรือการที่จูลี่และพนักงานในร้าน ยอมเสียสละเวลาหลังเลิกเรียนเพื่อหารายได้เสริม หรือสาที่ใช้เงินเป็นสื่อในการได้มาซึ่งความลับ เธอคงมองว่าเด็กวัยรุ่นเหล่านี้ที่ยอมทำท่าทางแปลกๆ ให้พวกผู้ชายเสพความน่ารักอ่อนเยาว์ก็เพื่อเงิน แต่เธอเองก็มิใช่หรือที่ยอมให้เหล่าคุณครูกดขี่ ยอมทำงานที่ไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย ก็เพื่อคงสถานภาพทางการเงินของครอบครัวเอาไว้
คงจะไม่เป็นการเว่อวังจนเกินไป หาจะบอกว่า โลกโซเชี่ย ล | EP.3 HAMSTERS ของพี่อาร์มและพี่อุ้ย ได้บันทึกช่วงเวลานี้ของยุคสมัยที่บิดเบี้ยวเอาไว้ได้อย่างงดงาม พรั่นพรึง และปวดกระบาลไปพร้อมๆกัน
ปล. ยังไม่ได้ดู W (2014) เลย
ลิงก์เข้าชม: https://tv.line.me/v/4449264?lang=th_TH
อ้างอิง
- พนา กันธา. พหุภววิทยาในโลกคู่ขนานระหว่างสัตว์กับมนุษย์. 2560.
- เพียงออ พัทธยากร. แนะนำบทความ “Mixing Humans and Nonhumans Together : The Sociology of a Door-Closer” ของ Bruno Latour/ Review of “Mixing Humans and Nonhumans Together : The Sociology of a Door-Closer” by Bruno Latour. 2557
- ผกามาศ เลียงธนะฤกษ์. การเมืองเรื่อง Cyborg : คำประกาศจาก Donna Haraway ใน “A Cyborg’s Manifesto. 2014
!SPOILER ALERT!
.
.
.
.
.
ซีรีส์สี่ตอนที่ถูกเล่าเป็นสองส่วนในช่วงเวลาพร้อมๆกัน ส่วนแรกเล่าโดยสา ธุรการโรงเรียนของลูกเธอเอง งานประจำของเธอคือถ่ายเอกสารให้คุณครู เธอเพิ่งเสียสามีที่เป็นสถาปนิก เลี้ยงข้าวหอม ลูกวัยรุ่นเพียงลำพัง หนังเปิดด้วยคำพูดของเธอกับใครสักคนในห้องสีขาว ซึ่งภายหลังเราก็รู้ได้ว่าเป็นจิตแพทย์ การเลี้ยงลูกสาวคนนี้ และงานประจำของเธอ น่าจะทำให้เธอเครียดอยู่ไม่น้อย การเลี้ยงลูกที่เธอเป็นเจ้าบังการชีวิตเธอ แม้แต่การล้างจมูกให้ลูกสาวที่เป็นภูมิแพ้จมูก สาก็ไม่ยอมให้เธอทำเอง น่าจะเหลือขี้เยี่ยว อาบน้ำ กินข้าวที่เธอยอมให้ลูกทำเอง
ส่วนงานเธออยู่ในสถานะของชนชั้นแรงงาน เป็นลูกจ้าง ไม่น่าจะใช่ข้าราชการแบบคุณครู พอพูดว่าโรงเรียน เราจะนึกถึงคุณครู หรือภารโรง เราก็ยังนึกถึงนะ แต่ถ้าเป็นธุรการเอกสาร เป็นอาชีพที่ไม่มีตัวตนเลย งานเธอน่าสนใจตรงที่เป็นการก๊อปปี้เอกสาร แล้วเธอก็ได้เลือดจากการทำงานซึ่งแสดงถึงสภาวะที่เธอน่าจะทำงานด้วยความทุกข์ ชอบเรื่องราวสามอันที่มันมาต่อภาพกัน คือช่วงที่เธอเล่าว่าลูกสาวรักพ่อมากกว่า เหมือนนี่ไม่ใช่ลูกเธอ กับเธอสูบบุหรี่ในห้องน้ำโรงเรียน กับเรื่องก่อนหน้านั้นที่เราเห็นความสัมพันธ์แม่ลูกในห้องน้ำล้างจมูกที่ค่อนข้างไม่สู้ดีนัก มันมะรุมะตุ้มกันดี
เราว่านอกจากประเด็นเรื่องแม่ลูกที่ซีรีส์ตอนนี้ต้องการพูดแล้ว อีกประเด็นหนึ่งที่หนังพยายามขับเคลื่อนก็คือการเข้ามาของเทคโนโลยีในช่วงที่ผ่านมาประมาน คือตอนนี้พ่อแม่เราก็ใช้โซเชียลมีเดีย มือถือกันคล่องแล้ว หนังเหมือนจะพูดถึงเทคโนโลยีที่เข้ามาทั้งสร้าง รบกวน และทำลายความสัมพันธ์ของมนุษย์ มนุษย์อาจแยกขาดจากเทคโนโลยีได้ เราไม่อาจควบคุมเทคโนโลยีได้จริงๆ ตามแนวคิดเรื่อง Cyborg ของฮาราเวย์ หรือจะเป็นเรื่องประตูหมุนที่พังในโรงแรมของลาตูร์ เราได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ที่มีส่วนได้ส่วนเสียกับเทคโนโลยี เช่นเดียวกับเทคโนโลยีก็มีส่วนได้ส่วนเสียกับเราเช่นกัน
แต่ถ้ามองกว้างออกไปในกลุ่ม nonhuman ก็ยังมีสัตว์ แบคทีเรีย เชื้อราที่อยู่อาศัยกับเราในสภาวะ symbiosis หรือ parallelism ไม่ต่างจากความสัมพันธ์ของเรากับหุ่นยนต์ นี่ยังไม่นับรวมสิ่งของเครื่องใช้ เก้าอี้ หรือแม้แต่เพลงเกาหลี และเครื่องดนตรีไทย
คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดถึงหนูแฮมสเตอร์ เพราะหนูสายพันธุ์นี้ถูกใช้สอยจากมนุษย์ทั้งเพื่อการผลิตยารักษาโรคของมนุษย์ เอาโรคเข้าไปใส่ ตัดต่อยีนส์ และการทดลองสารพัด พูดให้ง่ายคือหนูมีส่วนสร้างยุคสมัยของมนุษย์หรือ anthropocene ขึ้นมา ซึ่งเอาจริงๆ แค่ pet culture หรือวัฒนธรรมการเลี้ยงสัตว์ก็เป็นการผลักสถานะของสัตว์เลี้ยงให้ต้อยต่ำกว่ามนุษย์ เรามีอำนาจในการควบคุมสัตว์ให้อยู่ระบบที่เรายึดถือ แต่แท้จริงแล้วแม้แต่การเลี้ยงสัตว์ ความอิสระของมนุษย์ก็สูญเสียไปเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการที่สัตว์เลี้ยงเข้ามาเต็มเติบชิ้นส่วนที่หล่นหายของมนุษย์อย่างข้าวหอมก็เลี้ยงแฮมสเตอร์เพราะอยากให้ตัวเองมีแรงชักจูงในการกลับบ้าน เราจะรู้สึกว่าเราเป็นคนพิเศษ มีสิ่งมีชิวตที่รอการกลับมาของเรา ให้เราให้อาหาร สิ่งเหล่าเองจึงอาจบอกได้ว่าเราและสัตว์ แท้จริงแล้วต่างตอบแทนซึ่งกันและกัน และเราไม่ได้สถานะเหนือกว่าสัตว์เลยแม้แต่น้อย
มาถึง anthropocene กันได้อย่างไรจากซีรีส์ของพี่อาร์มและพี่อุ้ย หนังเลือกใช้ชื่อตอนว่าแฮมสเตอร์ และการเลี้ยงแฮมสเตอร์ของข้าวหอม แน่นอนว่าเพื่อเป็นแรงจูงใจของเธอ หากลองพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างสากับลูกก็ให้ความรู้ห่างเหิน จากคำพูดที่สาเล่าให้หมอฟังว่าถ้าเธอสามารถทำให้ลูกคนนี้หายไปได้หรือไม่ การเอาข้าวหอมมาเลี้ยงนี้ เราไม่แน่ใจเบื้องลึกเบื้อหลังระหว่างเธอกับสามีสถาปนิก เธออาจจะมีลูกยาก หรือทำแท้ง หรือลูกตาย เธอจึงไปเอาข้าวหอมมา เธอบอกว่าก่อนที่จะไปข้าวหอมมาเลี้ยงเห็นเด็กหญิงเลือดโชกตัวสีแดงมายืนหน้าบ้าน อยากเข้าไปหาแต่ก็เข้าไม่ได้
ข้าวหอมสำหรับเธอก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ไม่ใช่คนที่เธอต้องการแต่แรก เหมือนการมีอยู่ของข้าวหอม มีไว้เพื่อเติมเต็มช่องโหว่ในใจของเธอและสามี คราวนี้จะขอย้อนไปที่แฮมสเตอร์ของข้าวหอม ที่ถูกเอาเลี้ยงด้วยกรณีเช่นเดียวกัน แต่หนูตาดำน่าจะมีความหมายถึงลูกแท้ๆ ของข้าวหอม เช่นเดียวกับลูกแท้ๆ ลูกในไส้ของสา ดังนั้นแล้วหนูตาแดง หรือเด็กที่มีเลือดโชกตัว จึงมีสถานะเดียวกันว่าไม่ได้เป็นสิ่งที่ต้องการแต่แรกเช่นกัน หรือพูดให้ง่ายหนูตาแดงและข้าวหอมจึงเป็นภาพสะท้อนของกันและกัน
การเลี้ยงดูข้าวหอม สภาพไม่ต่างจากอยู่ในกรง จึงยิ่งเสริมภาพนั้น ไปจนกระทั่งช่วงสุดท้ายของหนัง หลังจากที่แม่เธอทะเลาะกับลูกเรื่องหนูถูกสลับตัว เธอเครียดไปหาหมอจิตเวช เธอกลับมาบ้านและพบว่าลูกเธอหายไป รูปภาพถูกเผา และชิ้นส่วนในภาพนั้นไปอยู่ในกรงแฮมสเตอร์ เธอตื่นมาตอนเย็นก่อนจะพบว่าไม่มีการติดต่อกลับมาของลูกสาว เธอรีบตามหาลูกเธอจนลืมปิดกรง หนูหลุดออกมา แต่ภาพสุดท้ายของหนังก็ทำให้เราเห็นว่าหนูตาแดงสุดท้ายก็ไปอยู่ใต้ฝาชีที่ครอบอาหารที่เธอหวังจะให้ลูกเธอกิน ไม่ต่างจากการการให้อาหารแฮมสเตอร์
อาจคาดเดาได้ว่า ด้วยความที่เธอกลัวทั้งแมว หมา และหนู (ดูจากตอนที่เธอเข้าไปหนูให้ห้องลูกสาวคือใส่แมสกก์และถุงมือป้องกัน) เธอน่าจะเอาฝาชีครอบหนูเอาไว้ก่อน และรีบออกไปตามหาลูก การตัดสลับเอาชอตนี้มาไว้ท้ายเรื่องของพี่อาร์ม หลังจากที่เธอไปเจอลูกที่โรงเรียน ในช่วงที่ไฟดับ สถานการดูคลี่คลาย เธอเต้นได้เก่ง ทะมัดทะแมง สาเองยังออกปากชม เพื่อนก็ดูจะชอบการเต้นของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ปฎิเสธสิ่งที่เธอไม่ได้ชอบทำ เธออาจะชอบเต้น แต่ก็ไม่ได้อย่างอยู่กับคนที่ตอแหลกับเธอ
ข้าวหอมเดินลงไปหาแม่ที่ใต้ตึกมืดๆ ความคลี่คลายดำเนินต่อไป เมื่อในที่มืด มันกลายเป็นที่ปลอดภัยที่สุด ไฟฟ้าดับหรือความมืด มันเกิดพื้นที่ที่อาจเรียกได้ว่า โลกโซเชี่ย ล - free ถ้าจะตามโจทย์ที่หนังเรื่องนี้ต้องพาไปถึงในตอนจบด้วย เธอกับแม่กลับมารักกัน แม่ดูดบุหรี่อย่างไม่เกรงใจภาพลักษณ์ ภายใต้ความืดในหนังนี้มันให้ความรู้สึกของการไม่ต้องตอแหลแบบที่โฆษณา สสส. ปลุกเสกค่านิยมผ่านโฆษณา
แต่หากมองย้อนไปแล้ว การพาข้าวหอมกลับมาบ้านของสาในครั้งนั้น จะต่างอะไรเล่าจากการที่เธอเอาฝาชีครอบหนูตาแดง ที่พยายามหลบนี้ออกจากกรงขังนั้น ความรู้สึกผ่อนปรน ไม่บีบเค้นเส้นประสาทในตอนท้าย แท้จริงก็อาจเป็นภาพหลอกฝันให้เชื่อว่ามันผ่อนคลาย ตราบใดที่ยังมีใครจัดวางใครในสถานะผู้ปกครอง-ผู้อยู่ใต้อานัตอยู่ ความผ่อนคลายก็คงไม่อาจเกิดได้จริงๆ
เราอาจจะจัดหนังสั้นนี้อยู่ในกลุ่มหนังประเภทเดียวกับ Still Got The Blues (ปกรณ์ อยู่อินทร์, 55.04 min), ข้างนอกฝนหยุดตกยัง (นาเคนทร์ พุฒิกุลางกูร, 24.45 min), Now here, Nowhere (ธนรัมร์ เปรมบุญ, 58.23 min), ฝนเม็ดน้อย (บุญฤทธิ์ เวียงนนท์, 27.51 min), เซือคำซา (Suea Kam Sa) (เดชธนา อาสาธนาคูณ, 33.58 min), The COUPle's Place (รัตนาวรรณ งามวงษ์, 21.47 min) หรือ โรคกาวใจ (ฐากูร ลีสัมพันธ์, 89.06 min) ตรงนี้หนังกลุ่มนี้จะเล่าเรื่องราวของชีวิตคนที่ยังมีชีวิตต่อไป หลังจากการเสียชีวิตของพ่อ หรือการแยกทางกับสามี หนังกลุ่มนี้จะมีบรรยากาศที่ขมุกขมัวซึ่งส่วนใหญ่ถูกผลิตออกมาหลังปี 2559
การเต้นเกาหลีในห้องดนตรีไทย (ซึ่งถึงแม้ต้นกำเนิดของเครื่องดนตรี เราไม่อาจะเหมารวมได้ว่าเป็นของไทย) ก็ออกจะเป็นภาพที่คัดแย้งกัน ซึ่งเสริมสร้างภาพของยุคสมัยที่วัฒนธรรมต่างชาติเข้ามาผ่านเครือข่ายเทคโนโลยีไร้สาย วัยรุ่นเข้าถึงดนตรีป๊อปและการเต้นได้อย่างง่ายดาย พร้อมๆกัน เราก็อาศัยอยู่ในยุคสมัยแห่งทุนหรือ capitalocene ยุคที่เราต้องมีทุน จูลี่ยอมขายเพื่อน เพราะต้องการเอาไปซื้อเครื่องเล่นเกม หรือการที่จูลี่และพนักงานในร้าน ยอมเสียสละเวลาหลังเลิกเรียนเพื่อหารายได้เสริม หรือสาที่ใช้เงินเป็นสื่อในการได้มาซึ่งความลับ เธอคงมองว่าเด็กวัยรุ่นเหล่านี้ที่ยอมทำท่าทางแปลกๆ ให้พวกผู้ชายเสพความน่ารักอ่อนเยาว์ก็เพื่อเงิน แต่เธอเองก็มิใช่หรือที่ยอมให้เหล่าคุณครูกดขี่ ยอมทำงานที่ไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย ก็เพื่อคงสถานภาพทางการเงินของครอบครัวเอาไว้
คงจะไม่เป็นการเว่อวังจนเกินไป หาจะบอกว่า โลกโซเชี่ย ล | EP.3 HAMSTERS ของพี่อาร์มและพี่อุ้ย ได้บันทึกช่วงเวลานี้ของยุคสมัยที่บิดเบี้ยวเอาไว้ได้อย่างงดงาม พรั่นพรึง และปวดกระบาลไปพร้อมๆกัน
ปล. ยังไม่ได้ดู W (2014) เลย
ลิงก์เข้าชม: https://tv.line.me/v/4449264?lang=th_TH
อ้างอิง
- พนา กันธา. พหุภววิทยาในโลกคู่ขนานระหว่างสัตว์กับมนุษย์. 2560.
- เพียงออ พัทธยากร. แนะนำบทความ “Mixing Humans and Nonhumans Together : The Sociology of a Door-Closer” ของ Bruno Latour/ Review of “Mixing Humans and Nonhumans Together : The Sociology of a Door-Closer” by Bruno Latour. 2557
- ผกามาศ เลียงธนะฤกษ์. การเมืองเรื่อง Cyborg : คำประกาศจาก Donna Haraway ใน “A Cyborg’s Manifesto. 2014
▲
▼
รายการสั่งซื้อของฉัน
รายการสั่งซื้อของฉัน
ข้อมูลร้านค้านี้
ส่งข้อความติดต่อร้าน
เกี่ยวกับร้านค้านี้
ค้นหาสินค้าในร้านนี้
ค้นหาสินค้า
สินค้าที่ดูล่าสุด
บันทึกเป็นร้านโปรด
Join เป็นสมาชิกร้าน
แชร์หน้านี้
แชร์หน้านี้
↑
TOP เลื่อนขึ้นบนสุด
TOP เลื่อนขึ้นบนสุด
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม